شنیدم که آبگوشت قنبید و نان سنگک قمی ها ثبت ملی شده است.
چیز خاصی در نان سنگک قمی ها ندیده ام. شبیه نان سنگک تنوری و سنتی که هنوز در برخی نقاط تهران هست.اما  چندباری که آبگوشت قمی ها را خوردم  همانند آبگوشت جاهای دیگر مثل فرحزاد تهران و یا آبگوشت خانگی بود مگر اینکه به نسبت شهر قم خیلی گران بود! به گمانم دیزی فروشی های داخل شهر
آبگوشت معمولی طبخ می کنند .کاش حالا که آبگوشت قنبید ثبت ملی شده است،دیزی فروشی های قم هم فقط دیزی سنگی قنبید با نان سنگک ثبت ملی شده بفروشند.

محض اطلاع قنبید همان کلم قمری است که داخل آبگوشت می ریزند. به نظرم باید نان سنگک – کباب داغ قمی ها را  هم ثبت ملی می کردند که از قدیم مشهوربوده
است.  البته کباب با کیفیت قدیمی ها.
هر چند این روزها کباب کوبیده را بویژه رستوران دارها  با آن چیزهایی که بجای گوشت مخلوط می کنند، بد نام کرده اند اما کباب کوبیده قدیمی ها خوشنام بوده است.من جمله نان داغ کباب داغ قمی ها . در زمان حاضر هم آن دسته از کبابی هایی که گوشت را در جلوی چشم مشتری چرخ می کنند و از آن کباب کوبیده درست می کنند، کباب کوبیده شان طعم و مزه بسیار متفاوتی دارد.
از قم و کباب گفتیم. در  دیوان اشعار حضرت امام(ره) قطعه غزلی طنزگونه است مربوط به دوران تحصیل حضرت امام (رض) در حوزه علمیه قبل از انقلاب در شهر قم که  این شعر را خیلی وقتها برای دوستان قمی ام می خوانم:

قم بدکی نیست از برای محصـل
سنگک نرم و کباب، اگــر بگــذارد

حوزه علمیه دایر است ولیـــکن
خان فرنــگی مآب، اگــر بگــذارد

هیکل بعضی شیوخ،قدس مآب است
عینک با آب و تاب، اگــــر بگذارد

ساعت ده موقــع مطالعـــه ماست
پینکی و چرت و خواب، اگــر بگذارد

. پینکی  همان حالت آمیخته با خواب  است که  شخص سرش  پیاپی فرود می آید و دوباره ناگهانی بالا می رود.محصلان و دانشجویان و احتمالا" طلبه ها خاطرات زیادی از پینکی و چرت شب امتحان و درس دارند.

   

چند سال، معلم ادبیات دبیرستانمان،مرحوم فرامرز شایگان بودند، اصالتا" اصفهانی  و خیلی غرق در ادبیات. همسرشان هم دبیری از منطقه فومن بودند و دست تقدیر آنها را رسانده بود به زندگی در شهر فومن. همیشه در ابتدای کلاس  دو بیت اول این شعر از مخزن الاسرار نظامی گنجوی رحمت الله علیه را با صدای بلند - خیلی بلند که همه مدرسه بشنوند -  می خواندیم:

بسم الله الرّحمن الرّحیم

هست کلید در گنج حکیـم

فاتحه ی فکرت و ختم سُخُن

نام خدای است،بدین ختم کن


پیش وجود همه آینــــدگان

بیـش بقــای همـه پاینـدگان

پرورش آموز درون پروران

روز بر آرنده ی روزی خوران

کیست در این دیرگه دیر پای

کو«لِمَن المُلک» زند جز خدای

روضه ترکیب تو را حور از اوست

نرگس بینای تو را نور از اوست

نخل زبان را رطب نوش داد

دُرّ دهان را صدف گوش داد

زنگ هوا را به کواکب سترد

جان صبا را به ریاحین سپرد

خنده به غمخوارگی لب نشاند

زُهره به خنیاگری شب نشاند

پای سخن راکه درازست دست

سنگ سراپرده او سرشکست

وهم تهی پای بسی ره نَوَشت

هم ز درش دست تهی بازگشت

راه بسی رفت ضمیرش نیافت

دیده بسی جست نظیرش نیافت

خاک نظامی که به تایید اوست

مزرعه ی دانه ی توحید توست

زحمت و مغفرت نصیب همه کسانی که به  ما چیزی آموختند.
خاصه  معلم مرحوم مان فرامرز شایگان .