تبلت های آمازون فایر قیمت بسیار بالایی داشته و با توجه به تمرکز روی مصرف محتوا، بیشتر مناسب افراد کم سن و سال هستند. با این حال کسانی که محدودیت بودجه ندارند اغلب سراغ آیپد می روند که قابلیت های گسترده ای را در اختیار کاربر قرار می دهد. حضور پررنگ این دو غول آمریکایی باعث عقب نشینی اغلب رقبای اندرویدی شده و تنها سامسونگ و هواوی آخرین سنگرها را حفظ کرده اند.

                 

بزرگترین شاهد این مساله خود گوگل است که تا کنون پیش نمایش توسعه دهندگان اندروید پای برای تبلت ها را ارائه نکرده و علاوه براین صفحه ویژه تبلت ها را از وب سایت اندروید به کلی حذف کرد. اگرچه بعدا این مساله ناشی از یک اشتباه اعلام شد اما صفحه مذکور چندان روحیه بخش به نظر نرسیده و در آن تنها سه تبلت قدیمی انویدیا شیلد K1 (احتمالا آخرین بازمانده این نسل)، گلکسی تب S2 و اکسپریا Z4 به چشم می خورند.

اما چگونه آن همه شور و اشتیاق به اینجا ختم شد و پاییز تبلت های اندرویدی از راه رسید؟ با بررسی ماجرای این گجت ها متوجه مسیر پر و پیمی خمی می شویم که چند گام اشتباه آن را به پرتگاه فعلی کشانده ؛ هرچند هنوز امیدهایی در دور دست سوسو می زنند.

داستان تبلت های اندرویدی با گام های اشتباه به خاطر تلاش برای رقابت با یک رقیب قدر آغاز می شود. در سال ۲۰۱۰ سامسونگ از گلکسی تب رونمایی کرد که به رابط کاربری بر پایه اندروید ۲.۲ مجهز شده بود و این در حالی است که نسخه مذکور برای تبلت ها آیپد بهینه سازی نشده بود. کره ای ها در تلاش برای رقابت با دستگاهی را معرفی کرده بودند که بیش از آنکه یک تبلت باشد، موبایلی با لباس های گشاد و بی قواره بود.

گوگل مدتی بعد از اندروید ۳، نسخه ویژه سیستم عامل خود برای تبلت ها رونمایی کرد اما اینبار توسعه دهندگان شخص ثالث از طراحی اپ های سازگار با این نسخه خودداری کردند. اغلب این توسعه دهندگان پس از صرف وقت قابل توجه روی توسعه اپ های منطبق با موبایل های بهره مند از اندروید ۲.۳ به سراغ نسخه ۴ رفته و کندوی عسل را نادیده گرفتند.

در همین زمان نرم افزار تبلت اپل با سرعتی چشمگیر در حال پیشرفت بود و توسعه دهندگان به لطف ابزارهای لازم برای توسعه نرم افزار و حمایت کاربران، خشت های موفقیت کوپرتینویی ها در بازار تبلت را یکی پس از دیگر روی هم می گذاشتند.

                  

از اینرو تمرکز کمپانی های اندرویدی روی موبایل های هوشمند و کسب درآمد از این حوزه باقی ماند. معرفی گلکسی نوت ۲ توسط سامسونگ را می توان میخ آخر به تابوت تبلت های اندرویدی به شمار آورد چرا که حالا کاربران موبایلی در ابعاد یک تبلت کوچک را در دست داشتند که از باکیفیت ترین سخت افزارهای روز، نرم افزار قوی و اپلیکیشن های بهینه بهره می برد.

معرفی فبلت های با نمایشگر بزرگ از سوی شرکت های دیگر باعث شد که نکسوس 7 به عنوان یکی از بهترین تبلت های مبتنی بر اندروید نیز در رقابت با آیپد از میدان به در شود.

منظور ما این نیست که در آن زمان تبلت های اندرویدی در رکود به سر می بردند، برعکس در آن زمان گجت های با کیفیت و نوآورانه بسیاری در دسترس قرار داشت و حتی خطر اشباع بیش از حد بازار را تهدید می کرد اما به خاطر فقدان یک استاندارد کیفی قابل اتکا در بازار، خرید یک تبلت با برند نه چندان معروف چیزی شبیه به قمار بود.

کشش نه چندان زیاد بازار باعث شد که شرکت های بزرگ رفته رفته از آن پا پس بکشند و پس از آن تعداد تبلت های با کیفیت و قابل مقایسه با آیپد مثل گلکسی تب S4 از تعداد انگشتان دست فراتر نمی رفت.

بسیاری از طرفداران قبول دارند که گوگل پیکسل C که سه سال پیش عرضه شد، آخرین تبلت قابل توجه اندرویدی بود. البته بر اساس برخی گزارشات این دستگاه هم در اصل برای اجرای اندروید طراحی نشده بود یا حداقل قرار بود که اندروید و سیستم عامل کروم (کروم او اس) را به صورت همزمان اجرا کند. با این حال گوگل بعدا مدعی شد که واسط کاربری تاچ به اندازه کافی با کروم سازگاری ندارد. با این وجود برخی عقیده داشتند که مهندسان گوگل یک سال و نیم را صرف جستجویی بی حاصل برای پیدا کردن یک پکیج نرم افزاری مناسب برای پیکسل C کرده و در نهایت مانده از همه جا به اندروید پناه بردند.